Χωρισμός

Posted · Add Comment

«Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να χωρίζουν;» Αυτό με είχε ρωτήσει μία θεραπευόμενη μου κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίας αφιερωμένης στον πρόσφατο χωρισμό της.
Στο πρέπει δεν μπορώ να απαντήσω. Όπως συνδέονται οι άνθρωποι έτσι και χωρίζουν. Τι τους συνδέει; Ο έρωτας, η φυσική έλξη; Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι τι αρχικά τους συνδέει, αλλά τι τους κάνει να παραμένουν συνδεδεμένοι, να είναι μαζί; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που λειτουργούν ως συνεκτικός κρίκος; Οι ασυνείδητες αναζητήσεις στο πρόσωπο του Άλλου, οι προκλήσεις από τις συμπεριφορές του, οι ομοιότητες με οικείες συμπεριφορές από προηγούμενες εμπειρίες που συνδέονται κυρίως με την πατρική οικογένεια; Η οικειότητα, η τρυφερότητα, η αγάπη;

«Ήθελα να τα κάνουμε όλα μαζί» – ακούγεται θλιμμένη η διαπίστωση από τα χείλη της Κ.

Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου και όχι η ισοπεδωτική συγχώνευση. Αυτό μας κρατάει συνδεδεμένους!

Ας κοιτάξουμε τη φύση! Αν τα λουλούδια τα φυτέψουμε πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οι ρίζες τους μπερδεύονται , το ζωτικό φως αλληλοκαλύπτεται, αρχίζει να αναπτύσσεται το ένα εις βάρος του άλλου ή μαραίνονται και τα δύο! Η πάλι μπλέκονται σαν τα άγρια βάτα, αφαιρώντας κάθε ομορφιά, μπλέκοντας το ένα στα κλαριά του άλλου. Μπορούμε να διασχίσουμε τα άγρια βάτα; Πόνος και ασφυξία!

Τα λουλούδια, όπως και οι άνθρωποι, είναι να έχουν χώρο! Να αναπτύσσονται ανάλογα, ασφαλώς ο καθένας με τις δυνατότητές του. Να έχουν όμως χώρο, ένα χώρο που θα προκύπτει από το σεβασμό και την εκτίμηση του άλλου, όχι ένα χώρο που θα προκύπτει από την υφαρπαγή του από τον άλλον. Ένα χώρο που θα εξασφαλίζει το αναγκαίο οξυγόνο και για τους δύο, κάνοντας την επιστροφή στο Μαζί ευχάριστη διαδρομή.

Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν ζουν ο ένας κοντά στον άλλον, όχι όμως ο ένας μέσα στον άλλον, καλή μου Κ. Έτσι η ευτυχία μπορεί να ρέει, να συναλλάσσεται και να θρέφεται με την εμπιστοσύνη.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι χωρίζουν λοιπόν! Γιατί μπλέκονται οι ρίζες τους και πολλές φορές χρειάζεται να ξεμπλεχτούν βίαια για να επιβιώσουν!

Ακόμα κι αν επέλθει όμως ο χωρισμός, υπάρχει πάντα εκείνη η δύναμη που μπορεί να μας συνδέσει ξανά με τη ζωή και τους ανθρώπους, αυτή η τάση μας προς την ευτυχία, αυτή η δύναμη που βρίσκεται μέσα μας! Ας μάθουμε να της δίνουμε κι αυτής χώρο, ας προσπαθήσουμε να την ανακαλύψουμε λοιπόν, να συνδεθούμε με αυτήν! Γίνεται!

Αντιγράφοντας από το μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ – » Υποταγή «(Εκδόσεις Εστία ,2015) και τοποθετώντας αναλογικά τη δύσκολη περίοδο του χωρισμού στην έκφρασή του «απόστημα δυστυχίας», παραθέτω: «…η νοσταλγία δεν είναι με τίποτα αισθητικό συναίσθημα, δεν είναι καν συνδεδεμένη με την ανάμνηση μιας ευτυχίας, νοσταλγούμε έναν τόπο απλώς γιατί έχουμε ζήσει εκεί, καλά ή κακά δεν έχει σημασία, το παρελθόν είναι πάντοτε όμορφο, όπως και το μέλλον εξάλλου, μόνο το παρόν είναι που πονάει, που το κουβαλάμε μέσα μας σαν απόστημα δυστυχίας και μας συνοδεύει ανάμεσα σε δύο άπειρα γαλήνιας ευτυχίας.»

Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να χωρίζουν;