Η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει σε κάποιον άλλον ότι θέλω να γίνω Ψυχολόγος είναι στην Ε' Δημοτικού, σε μια κατ' επίφαση εκδρομή ή ακριβέστερα σε έναν περίπατο, απ' αυτούς που τα παιδάκια περπατούν σε δυάδες, πιασμένα χέρι-χέρι. Το ζευγαράκι μου, που αδυνατώ να θυμηθώ σήμερα ποιο κοριτσάκι ήταν, με ρώτησε τη συνήθη ερώτηση της ηλικίας ( η άλλη συνήθης ήταν "ποιον αγαπάς"), "τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις". Θυμάμαι ότι με απόλυτη φυσικότητα απάντησα "Ψυχολόγος" αφήνοντας τη συμμαθήτρια μου με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπο. Ακόμα κάποιες στιγμές απορώ πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι την έκφραση αλλά όχι τα χαρακτηριστικά της. Μάλλον από τότε είχα μια ανεπεξέργαστη τάση να επικεντρώνομαι στα συναισθήματα των ανθρώπων.

Άρχισα τότε να προσπαθώ να εξηγήσω τι ακριβώς ήταν αυτό το επάγγελμα, κυρίως μέσα από πληροφορίες που διάσπαρτα είχα συλλέξει μεν, με είχαν εντυπωσιάσει δε, από περιοδικά της εποχής. Μιλούσαν για ένα νέο επάγγελμα που είχε αρχίσει να είναι δημοφιλές στην Αμερική και περιέγραφαν πρωτόλεια την θεραπεία "ψυχολογικών προβλημάτων" όχι όμως με φάρμακα αλλά με το λόγο. Στην πραγματικότητα αφορούσε στην αυξανόμενη δημοφιλία της Ψυχανάλυσης και άλλων νεότερων θεραπευτικών μεθόδων που είχαν αρχίσει να διαδίδονται ευρέως.

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, αλλά σχολή Ψυχολογίας στην Ελλάδα εξακολουθούσε να μην υπάρχει, μέχρι που ιδρύθηκε στο ΕΚΠΑ το τμήμα Φιλοσοφίας , Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας το 1984 (ήμουν από τους πρώτους εισαχθέντες στο καινούριο αυτό τμήμα) και έδωσε μια ευκαιρία για κάποιες αρχικές σπουδές που με ειδίκευση στην Ψυχολογία και ένα Μεταπτυχιακό τίτλο σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, έδινε την Άδεια Άσκησης Επαγγέλματος Ψυχολόγου. Αυτό ολοκλήρωσα το 1988. Το Μεταπτυχιακό μου το έκανα στο Hull της Αγγλίας αποκτώντας απαραίτητες γνώσεις στην Ψυχοφαρμακολογία και την Νευροψυχολογία.

Κατόπιν διερευνώντας πώς ακριβώς θα εξασκούσα το επάγγελμα που τόσο επιθυμούσα και κυρίως την επαφή με ανθρώπους, πέρασα για μια σύντομη περίοδο από Δημόσιο Νοσοκομείο, περίοδο που συνειδητοποίησα ότι τουλάχιστον τότε Ψυχοθεραπεία δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε Δημόσιο Φορέα. Παράλληλα παρακολουθώντας διάφορα σεμινάρια, προσπαθούσα να ανακαλύψω ποια Θεραπευτική μέθοδος μου ταίριαζε περισσότερο μια και είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με την Ψυχοθεραπεία. Κατέληξα στην Συστημική Προσέγγιση, στην οποία και εκπαιδεύτηκα στο Ε.Δ.Α.Σ. γνωρίζοντας σημαντικούς ανθρώπους που βοήθησαν δημιουργικά στην εξέλιξή μου.

Με πολλή νοσταλγία θυμάμαι επίσης από την δεκαετία του '90 σημαντικούς συνεργάτες που πραγματικά αγαπούσαν την δουλειά τους από σχολεία και παιδικούς σταθμούς που είχα σταθερή συνεργασία, παράλληλα με τον ιδιωτικό χώρο Θεραπείας που είχα δημιουργήσει από το 1992 στο Μαρούσι.

Οι προσωπικές μου εκπαιδεύσεις συνεχίστηκαν και την δεκαετία του 2000, στην Θεραπεία Ζευγαριών, στην Εποπτεία και άλλες ενδιαφέρουσες γνώσεις με καθοριστική την γνωριμία μου με την Καταξιωτική Θεραπευτική Προσέγγιση που μου άνοιξε καινούριους ορίζοντες στην δουλειά μου με τους ανθρώπους. Παράλληλα εκείνη την περίοδο και για 10 χρόνια δίδασκα, στο Τμήμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών, ένα μάθημα που αγάπησα πολύ, το «Ενα Συστημικό ταξίδι στην Ψυχολογία» και που πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι μού έκαναν την τιμή να το παρακολουθήσουν.

Είμαι συνεργάτις του Ελληνικού Κρανιοπροσωπικού Κέντρου και συνεχίζω τις εκπαιδεύσεις μου που έτσι κι αλλιώς δεν σταματούν ποτέ! Είμαι μέλος της BPS ( British Psychological Society) της EFTA (European Family Therapy Association), της ΕΛ.Ε.ΣΥ.Θ. (Ελληνική Εταιρεία Συστημικής Θεραπείας) και της (Ε.Ψ.Υ.Γ.) Εταιρίας Ψυχικής Υγείας της Γυναίκας.

Όλη μου η γνώση και η φροντίδα πηγαίνουν στους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω θεραπευτικά, ατομικά και σε ομάδες, τα σεμινάρια που πραγματοποιούνται στον ειδικά διαμορφωμένο μου χώρο και στους νέους συναδέλφους που δουλεύουμε μαζί σε επίπεδο εποπτείας.

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου εμπιστεύονται τόσο σημαντικά κομμάτια της προσωπικής και επαγγελματικής τους ζωής.

Αυτό δεν ονειρευόμουν άλλωστε από την Ε' Δημοτικού;