…και μια όμορφη μέρα τσουπ έρχεσαι στη ΖΩΗ. Είσαι ένα όμορφο, γλυκό, καλό παιδάκι που μεγαλώνεις σε μια οικογένεια γεμάτη αγάπη. Η ιστορία σου δεν χαρακτηρίζεται από τραγικά γεγονότα και μεγάλα δράματα. Τα κάνεις όλα σωστά, όπως χρειάζεται, όπως χρειάζονται. Όφειλες εξ ορισμού να είσαι ευτυχισμένος…Εσύ όμως νιώθεις αλλιώς, δεν συντονίζεσαι με όλο αυτό που βλέπουν και σου προβάλουν οι άλλοι. Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου προσπαθείς να καταλάβεις τους άλλους, τη ζωή και μέσα από αυτά τον εαυτό σου.
Μεγαλώνεις, οι κοντινοί σου άνθρωποι χαίρονται και θαυμάζουν τη δύναμη σου, κάποιοι σημαντικοί σου λένε πως κάνεις τη ζωή τους παραμυθένια. Εσύ όμως δεν νιώθεις έτσι, προσπαθείς ακόμα να καταλάβεις τι, πως και γιατί. Ζορίζεσαι…αρχίζουν τα ψυχοσωματικά και μπαίνεις σε μια αέναη μάχη προσπάθειας να συνεχίσεις να φαίνεσαι δυνατός, να κάνεις τη ζωή των αγαπημένων ανθρώπων παραμυθένια. Κατηγορείς τον εαυτό σου που «αρρωσταίνει» και δεν τα καταφέρνει. Όφειλες εξ ορισμού να είσαι ευτυχισμένος…
Όσο χάνεσαι εσύ, χάνεται η δύναμη, το παραμύθι, και οι αγαπημένοι σου άνθρωποι θυμώνουν που εσύ που τα έχεις όλα δεν χαίρεσαι και δεν είσαι καλά.
Πια δεν υπάρχει μουσική, μόνο θλίψη, πόνος, δυσκολία, προσπάθεια…παραίτηση. Εκεί, κλεισμένος στο μικρόκοσμό σου, εσύ που έχεις τη λύση για όλους, δεν βλέπεις τη διέξοδο για τον εαυτό σου. Ξέρεις ότι η ζωή είναι ωραία και όμως δεν συντονίζεσαι…θέλεις να ξεφύγεις από αυτήν.
…και μια όμορφη μέρα τσουπ…σηκώνεις το τηλέφωνο και ζητάς βοήθεια. Είσαι ένα απελπισμένο, θλιμμένο πλάσμα, που θέλει να ζήσει και δεν ξέρει πως… ήδη πολύ κουρασμένο για να προσπαθήσει πάλι.
Ξεκινάς το ταξίδι λέγοντας «Είσαι η τελευταία μου ελπίδα, προσπαθώ χρόνια και δεν τα έχω καταφέρει». Για πρώτη φορά ακούς το… «σιγά, σιγά…».
…και σιγά σιγά αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωή σου και σιγά σιγά έρχεσαι αντιμέτωπος με τους μεγαλύτερους σου φόβους και δυσκολίες και σιγά σιγά ανακαλύπτεις την αλήθεια της ΖΩΗΣ σου και τον εαυτό σου και σιγά σιγά βρίσκεις συνοδοιπόρους σ ’αυτό το ταξίδι της προσωπικής αναζήτησης και σιγά σιγά βρίσκεις συνοδοιπόρους σ’ αυτό το ταξίδι της ΖΩΗΣ…
…και ξαφνικά έχεις ήδη αρχίσει να αγαπάς τον εαυτό σου και να αποδέχεσαι τη ΖΩΗ…να εκτιμάς την κάθε στιγμή της, καλή και κακή, να απολαμβάνεις την κάθε σου μέρα, να δίνεις τις μάχες σου συνειδητά…
…και ξαφνικά ξυπνάς κάθε πρωί και ακούς το Ain’t Got No…I’ve Got Life της Nina Simone και γουστάρεις, ακόμα και τις δύσκολες μέρες…άλλωστε αυτό το ταξίδι της ΖΩΗΣ δε θα κρατήσει για πάντα…
Θέλω να ευχαριστήσω τη Μιρέλλα που με πήρε από το χέρι, και τους λοιπούς συνοδοιπόρους που με συνοδεύουν στην πιο μαγική βουτιά στα άδυτα της ύπαρξής μου.
Υ.Γ. Live the life you Love – Love the life you Live.