Αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας αυτός θα ήταν “limpieza del alma”. Κάτι σα να ανοίγεις το εσωτερικό σου σπίτι, να παίρνεις τη σκούπα και να αρχίζεις να ξαραχνιάζεις τις γωνίες στο ταβάνι, να ανοίγεις τα παράθυρα και σιγά σιγά να αρχίσει να μπαίνει φως σ’ ένα δωμάτιο που φοβόσουν να πατήσεις. Δύσκολη διαδικασία (ειδικά αν έχεις και κανένα σκοτεινό υπόγειο που καμία διάθεση δεν έχεις να κατέβεις), αλλά μόλις δεις αυτό το αχούρι να γίνεται ένας τόπος στον οποίο μπορείς να μείνεις, τότε καταλαβαίνεις ότι η αξία της είναι ανεκτίμητη.
