Φαίνεται ότι οι καινούριες πραγματικότητες που ζούμε δεν έχουν τέλος. Η μια καινούρια συνθήκη διαδέχεται την άλλη και η κάθε καινούρια πρόκληση είναι πιο ισχυρή για τον άνθρωπο απ’ ότι η προηγούμενη. Η ταχύτητα δε των προκλήσεων δεν μας αφήνει χρόνο να επεξεργαστούμε ψυχολογικά καμία απ’ αυτές επαρκώς και μόλις αρχίζουμε να αποδεχόμαστε η καλυτέρα να συνηθίζουμε την πρώτη, τη διαδέχονται σχεδόν άμεσα επόμενες.
Οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι που προκαλούν μετακινήσεις πληθυσμών, γεωστρατηγικές επανατοποθετήσεις που προκαλούν αβεβαιότητες, πανδημία. Που να πρωτοκοιτάξει κανείς και από που να προφυλαχθεί. Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να μένει άναυδος μπροστά σε κρίσεις πρωτόγνωρες, που μαστίζουν πια και τις αναπτυγμένες χώρες, μέχρι προ ολίγου φαινομενικά άτρωτες.
Η ψυχική υγεία κλονίζεται. Ο φόβος σαν συναίσθημα φαίνεται να έρχεται επιθετικά και να διεκδικεί τη θέση συναισθημάτων ευημερίας και ανάτασης που οι κοινωνίες με κόπο είχαν(;) κατορθώσει να εμπνεύσουν. Η οικονομική ευημερία αποκαθηλώνεται από προπύργιο ασφάλειας και η υγεία προβάλλει πια ως ύψιστο αγαθό. Σωματική και ψυχική υγεία το ζητούμενο για το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κι αν υποθέσουμε ότι η σωματική υγεία διασφαλίζεται με τις τεράστιες δαπάνες για εμβόλια και νοσηλεία, τι γίνεται με την υπόκωφη σαν παλιρροιακό κύμα ανάγκη για την ψυχική υγεία; Τι θα γίνει με τα άτομα, τα ζευγάρια ,τις οικογένειες που καλούνται να διαχειριστούν εκτός των προσωπικών και διαπροσωπικών θεμάτων, την ύπαρξη νέων, πιο γενικευμένων φόβων, όπως η πανδημία;
Η εσωτερική αίσθηση ασφάλειας, όσο κι αν κλυδωνίζεται από προσωπικές δυσκολίες, όταν ακουμπάει σε ένα υπερσυστημικό αίσθημα ασφάλειας που μεταφράζεται σε μια ισορροπημένη εξωτερική πραγματικότητα, φαίνεται να είναι περισσότερο διαχειρίσιμη. Μια σχέση, μια οικογένεια, μια κοινωνία με σταθερές, αποτελούν παρηγορητικό μαξιλάρι για τις προσωπικές δυσκολίες των ανθρώπων και πολλές φορές, η ανακουφιστική χείρα βοηθείας για την πάλη με το εσωτερικό αδιέξοδο. Τι γίνεται όταν τα μεγαλύτερα συστήματα κλυδωνίζονται και κυρίως οι κοινωνίες, που προστατεύουν και τον αδύναμο και τον άρρωστο και τον κακοποιημένο; Πως μπορούμε να αντιδράσουμε στις νέες συνθήκες;
Όταν διερευνούμε και αγγίζουμε τους φόβους μας στη ψυχοθεραπεία, γνωρίζουμε τις συνδέσεις που μπορούν να γινούν μεταξύ των εσωτερικών μας και των εξωτερικών φόβων. Βλέπουμε συχνά ότι αυτοί οι φόβοι όταν συναντιούνται μπορεί να μοιάζουν αδιαχείριστοι . Όμως δεν είναι. Και όταν μετά την θεραπευτική διαδικασία βγαίνουμε από αυτή την στενωπό, αναγνωρίζουμε την απύθμενη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής .
Ο φόβος μπορεί να πάει δίπλα μας , να μας συντροφεύει, όχι να μας εμποδίζει από την προσωπική και κοινωνική εξέλιξη. Μπορούμε να μάθουμε να προφυλασσόμαστε αλλά όχι να ακινητοποιούμαστε. Οι πανδημίες ήρθαν για να μείνουν, δεν θα μας σταματήσουν όμως από το να ζούμε, να ερωτευόμαστε , να ταξιδεύουμε! Οι κοινωνίες, στις συνεχείς ανακατατάξεις τους , είναι να λαμβάνουν υπόψιν τις καινούριες ανάγκες των ανθρώπων , του περιβάλλοντος, της ύπαρξης. Η κατανάλωση και μόνο δεν φαίνεται να είναι ο σωστός δρόμος. Οι ανθρώπινες ανάγκες, όπως η ανάγκη για αλληλεγγύη, ψυχική υγεία, προστασία, βοήθεια, ενσυναίσθηση σε όλα τα ανθρώπινα επίπεδα ,αναδύονται.
Ας πάρουμε το φόβο αγκαλιά να προχωρήσουμε. Σαν το φιλαράκι που ακουμπούμε πάνω του όντας τραυματίες. Της ψυχής αυτή τη φορά.
Ας δούμε στο παρακάτω video την σχέση των κοινωνιών με τις πανδημίες . Γιατί μην ξεχνάμε : η γνώση βοήθησε και θα βοηθάει τον άνθρωπο να διαχειρίζεται τους φόβους του και να συνεχίζει…