Με αφορμή το εξαιρετικό βιβλίο “Confiteor“του Καμπρέ, που μόλις πρόσφατα διάβασα και που λεπτομέρειες θα βρείτε στη στήλη για τα βιβλία, και την εικόνα του μικρού ήρωα του Ανδριάς, που προσπαθεί να δώσει νόημα στις βαρετές ώρες που περνάει τα απογεύματα στο σπίτι, αναρωτήθηκα τι συμβαίνει στους ενήλικες και αφήνονται να κατακλειστούν από τη θλίψη των απογευμάτων της Κυριακής. Αυτό που μάλλον επιβαρύνει τα Κυριακάτικα απογεύματα είναι η αίσθηση του τέλους ενός ευχάριστου διαλείμματος που είναι το Σαββατοκύριακο και η αρχή μιας ”δύσκολης” εβδομάδας που αρχίζει.
Στα πολλά χρόνια που δουλεύω με τους ανθρώπους και όχι μόνο στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, σπάνια έχω ακούσει η ”ερχόμενη εβδομάδα” να χαρακτηρίζεται με έναν διαφορετικό χαρακτηρισμό από το ”δύσκολη”. Κι αν ακόμα αυτός ο χαρακτηρισμός είναι δικαιολογημένος για τα τελευταία χρόνια που στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί η εργασιακή αβεβαιότητα και η κοπιώδης προσπάθεια των περισσοτέρων να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις, είναι εν τέλει η αντικειμενική πραγματικότητα που μας κάνει να χρησιμοποιούμε τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό ή είναι η συναισθηματική πραγματικότητα και η στάση μας απέναντι στο τέλος της αργίας;
Η Κυριακή στην παράδοσή μας είναι η αρχή της εβδομάδας απ’ όπου αντλεί και το όνομά της. Οι άνθρωποι τη ζούσαν με χαρά, γιατί ξεκουράζονταν, έβλεπαν συγγενείς και φίλους, έτρωγαν ξεχωριστό φαγητό. Την Κυριακή επίσης γίνονταν όλα τα μυστήρια όπως γάμοι και βαφτίσεις. Γέμιζε η μέρα με γεγονότα κοινωνικής ζωής και έτσι η Δευτέρα ως επομένη έπαιρνε απλώς την θέση της ως «επομένη». Αυτό που ζέσταινε λοιπόν τις καρδιές των ανθρώπων ήταν η επαφή με τους άλλους και το ξεχωριστό που γινόταν εκείνη την ημέρα.
Τι γίνεται και σήμερα οι Κυριακές και κυρίως τα απογεύματά τους βυθίζονται στη θλίψη; Επιδιώκουμε να ζήσουμε κάτι ξεχωριστό και όχι απαραίτητα μεγάλο, όπως για παράδειγμα ένας όμορφος περίπατος ή μια φιλική συνάντηση; Βάζουμε στο πρόγραμμά μας δραστηριότητες που δεν χωρούν την υπόλοιπη εβδομάδα; Τη ζούμε σαν αρχή ή έστω σαν συνέχεια και όχι σαν τέλος; Μάλλον όχι. Μήπως τελικά η θλίψη της Κυριακής αντικατοπτρίζει την στάση μας στη ζωή εν γένει; Ας ανακατέψουμε λίγο τα πράγματα και ας το δούμε αλλιώς.
Πώς μπορούμε να δώσουμε στην ημέρα αυτή κάθε φορά ένα καινούργιο νόημα; Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας που δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, βρίσκουν πάντα κάτι να ασχολούνται. Αυτή η εφευρετικότητα τα κάνει να χαίρονται, να είναι δημιουργικά και να μην πλήττουν. Το να συνδεθούμε με την αυτή την παιδική πλευρά του εαυτού μας θα μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε, να απολαύσουμε τη στιγμή, όπως τα παιδιά και να δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό έδαφος υποδοχής της νέας εβδομάδας. Ας βγούμε από την παθητικότητα της τηλεόρασης και την αποστασιοποιημένη επαφή των ηλεκτρονικών μέσων. Ας ζήσουμε κάτι ζωντανά με την απλότητα ενός παιδιού, όπως ο περίπατος που αναφέρθηκε παραπάνω. Ας δούμε ξανά τον κόσμο με την περιέργεια ενός παιδιού, όπως για παράδειγμα ανακαλύπτοντας σαν τουρίστες καινούργια σημεία της πόλης μας ή καινούργιες περιοχές. Ας παίξουμε όπως ένα παιδί, επιτραπέζια ή πιο κινητικά αθλητικά παιγνίδια. Ας ονειρευτούμε όπως ένα παιδί, ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Ας κάνουμε κάτι χωρίς πρόγραμμα αφήνοντας τη στιγμή να μας οδηγήσει. Ας δώσουμε το χώρο, αυτά τα απογεύματα της Κυριακής για το ξεχωριστό, επιστρατεύοντας την δημιουργικότητά μας, φτιάχνοντας μια νέα συνταγή ή αρχίζοντας ένα καινούριο κομμάτι στην κιθάρα μας .
Αυτό που μας προκαλεί θλίψη τις Κυριακές είναι η δυσκολία μας να αποσυνδεθούμε από το ενήλικο κομμάτι μας, έστω για λίγο. Ο τρόμος της Δευτέρας έχει εγκατασταθεί μέσα μας σχεδόν από την αρχή του σχολείου και με την είσοδό μας στον κόσμο των υποχρεώσεων. Πόσο μάλλον στην ενήλικη ζωή!
Εγώ: Μα πάλι για τη ζωή μου μιλάς. Η ζωή ρέει,
Και με την αέναη ροή της κουβαλάει και το
Καλό και το Κακό. Δουλειά σου εσένα
Είναι να χαρείς το καλό και να αντέξεις το κακό.
Από το βιβλίο της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ «Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι», εκδόσεις Καστανιώτη.
